Jubileusz

Tak to prawda. Sam nie mogłem uwierzyć, ale jednak! Nieczęsto się zdarza świętować już po czterech wpisach. Nie mogę jednak dłużej ukrywać faktu, że „Komary rypią. Przejdźmy do środka” obchodzi dziś jubileusz. Dokładnie bowiem pięć lat temu powstał pomysł, że założę jakiegoś bloga. Zatem hucznie obchodzę pięciolecie lenistwa artystycznego, niemocy twórczej oraz intelektualnej impotencji. Niech się święci trzynasty listopada. Niech żyje towarz... wróć!

Miałem nie ujawniać tej rocznicy, bo przecież zrozumiałe jest, że zakiełkowanie ziarna natchnienia to bardzo osobista dla artysty rzecz, ale pomyślałem, że skoro taki jest dziś nurt popkulturowy, to co ja będę zapierniczał w górę rzeki? Powiedziałem sobie, że jeżeli dostanę jakieś ewidentne boskie znaki, to zrobię sobie blogowy benefis.

Już tego samego dnia wpadłem do takiego większego kiosku, sprawdzić czy w końcu „Ostatni Mohikanin” wyszedł na DVD (film z ’92 to już by mogli wydać) i okazało się, że wyszedł – a konkretnie ostatnie sztuki wyszły jakieś osiem lat temu. Już nawet nie pytałem o „Wichrowe Wzgórza” dla Żony i „Psy” dla psa. Za to uwagę moją przykuła półka zastawiona autobiografią Justina Biebera – 240 stron. Oho – pomyślałem – pewnie opisał swoje życie i twórczość dzień po dniu. Jeszcze wtedy nie skojarzyłem faktów i nie załapałem, że to pierwszy znak, ale parę chwil później już wiedziałem co mi chce bóg przekazać. Nieopodal bowiem stała płyta z największymi przebojami Seleny Gomez (urodzonej w 1992r. – że też wtedy MTV o tym nic nie powiedziało). Teraz było już pewne, że objawienie się rozpoczęło. Z czystej ciekawości zapytałem tylko sprzedawcy czemu składanka „Ambitne hity lata 2013” kosztuje niecałą złotówkę. Ten tylko nachylił się i ściszonym głosem powiedział: „Panie, to czysta płyta CD”. Kupiłem, wyszedłem.

Wróciłem do domu, ugotowałem obiad (na kuchence gazowej, a jakże!). Wiem - dla zgrabnej kompozycji tekstu powinienem napisać, że jadłem parówki „Jubilatki”, ale szukanie znaków w wyrobach okołomięsnych mocno by już zahaczało o psychiatryk - zjadłem zwykłe parówki. Włączyłem telewizor, a tam akurat nadawali dziesięciolecie kabaretu, który ma w dorobku jeden śmieszny skecz i osiemnaście nieśmiesznych wersji tego skeczu. Myślę – Trzeci znak, boh trojcu lubit. Dobił mnie jeszcze kolega, który oświadczył, że będzie obchodził sceniczne piętnastolecie, mimo że wciąż mógłby swobodnie przejść niezauważony przez centrum dajmy na to Sokółki (Sokółka to takie miasto, w którym spacer z centrum na peryferia trwa jakieś piętnaście sekund).

Dobra, miałem cztery ewidentne znaki, ale że obchodzę pięciolecie, dałem sobie szansę na jeszcze jedno objawienie. Nie można tak planować jubileuszu na łapu capu po czterech boskich interwencjach (choć Jules Winnfield nawrócił się po jednej, ale tam kule świstały koło nosa, to zdecydowanie szybciej bóg dawał do myślenia). I wtedy przypomniałem sobie. Siedząc jakiś czas temu przy stole, przy wódce, przy muzyce (niepotrzebne skreślić, choć podpowiadam, że nie należy nic skreślać) z kolegą serdecznym (też artystą – można by pomyśleć, że ja się w bóg wie jakich artystycznych kręgach obracam, ale to nieprawda), rozmawialiśmy o różnych kulturalnych wydarzeniach (bo wiadomo, że najsampierw troszku kultury, a dopiero potem z łapami do butelki). Ni stąd ni zowąd zapytałem go (bo orbitował znacznie bliżej centrum kulturalnego półświatka ojczystego) jaki jest klucz doboru do słynnych telewizyjnych benefisów w pewnym krakowskim teatrze (swego czasu bardzo popularne i głośne benefisy – jak komuś ten teatr robił jubel, to znaczyło, że artycha znaczny)? Kolega z poważną i skupioną miną zaczął: „To jest trudny i skomplikowany proces. Najpierw trzeba wymyślić rocznicę, potem się zgłosić do organizatora i zapłacić sobie za imprezę. Koniec procesu.”

To był mój piąty element. Zyskałem pewność, że podążam słuszną ścieżką i oto ujawniam światu, że obchodzę znaczną rocznicę. Z tej okazji już niedługo ukaże się książka „Jak założyć bloga w pięć lat. Studium umiejętności odkładania wszystkiego na jutro” oraz trzytomowy wybór najlepszych tekstów z bloga (zastanawiam się jeszcze którego tekstu nie wydawać). W wersji limitowanej do książki będzie dodawana płyta „Ambitne hity lata 2013”. Ja wiem, że może to niewiele atrakcji, jak na takie święto, ale za dwa tygodnie szykuje się kolejny jubileusz – kto wie czy nie większy…