Przepowiednie

Mieliście kiedyś tak, że przyśniło wam się jak rozbijacie samochód i następnego dnia rozbiliście samochód? No ja też nie, bo jakbym tak miał, to po takim śnie nigdzie bym nie wyjeżdżał przez dobę. Z tego co pamiętam, w nocy z poniedziałku na wtorek przyśnił mi się anioł i powiedział, żebym spał spokojnie, bo za pięć lat wymyślą silniki zasilane goryczą i kryzys dotknie raje naftowe, a Polska będzie potęgą gospodarczą. Zapytałem go, co z Grecją, a on tylko się zaśmiał i powiedział, że niech się tym Zeus martwi.

Obudziłem się więc szczęśliwy i wyspany. Sprawdziłem poziom goryczy na fejsie, był ok - będziemy bogaci. Wziąłem kask z lampką, kilof i zorientowałem się, że nie jestem górnikiem. Ulżyło mi, ale tylko na chwilę, bo zaraz potem zaniepokoiłem się skąd w moim domu kilof? Przypomniałem sobie, że jak mnie ostatnio brzuch bolał, to Żona powiedziała, że pójdzie kupić mi węgiel, więc zażartowałem "Lepiej kup kilof, sam sobie nakopię". 

Zszedłem na dół, wsiadłem do samochodu, poprawiłem fotel i lusterka (bo Żona poprzedniego dnia prowadziła z Piotrkowa do domu, jako że ja co najwyżej mogłem poprowadzić Olbrychskiego pod rękę lub Stockingera na barana). Wtedy jeszcze nie wiedziałem, a raczej nie skojarzyłem, że los okrutny potrafi dawać znaki nie tylko poprzez sny. Pojechałem do pracy. Tu muszę powiedzieć, że w ogóle nie powinienem jechać do roboty. W ogóle nie powinno mnie być tego dnia na łódzkich skrzyżowaniach. Od poniedziałku powinienem być na urlopie - jakieś trzysta pięćdziesiąt kilometrów od łódzkich skrzyżowań. Niestety mój szef stwierdził, że ma być brzydka pogoda i on nie może pozwolić mi zmarnować tygodnia urlopu na gapienie się w płaczącą szybę, bo zamiast wypoczęty i szczęśliwy, wrócę do pracy rozgoryczony (kiedy ja właśnie chciałem być rozgoryczony - trzeba zbierać kapitał na za pięć lat!). 

Dzień w pracy minął jak zawsze - osiem godzin ciągnęło się jak co najmniej osiem godzin. Zanim wyszedłem, zadzwoniłem jeszcze do Żony czy mam coś kupić po drodze do domu. Powiedziała, żebym kupił kupon dużego lotka, bo czuje że to nasz dzień będzie. Kiedy tylko opuściłem budynek, zaczęło lać. Popatrzyłem w niebo, wspomniałem słowa szefa i pomyślałem "Tęga głowa". Wsiadłem w auto, ruszyłem znaną drogą i w kilkanaście minut znalazłem się kilometr przed domem...

...i wtedy jak grom z czeskiego nieba wyjechała z drogi podporządkowanej Skoda, która z okrzykiem "Za sześćdziesiąty ósmy!" przywaliła mi w bok. Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie, co nie dziwi, bo była to droga brukowana za przejazdem tramwajowym (a kto w Łodzi widział przejazdy ten wie, że przejeżdża się przez nie jakieś 0,3 - 0,5 km/h, więc nie da się pięćdziesiąt metrów za nimi pędzić). Pan wysiadł z auta i przywitał mnie słowami:

- Kurwa! Czwarty raz w tym tygodniu!

- Czwarta stłuczka??? - zatkało mnie i od razu pomyślałem sobie, że zasugeruję panu oddawanie krwi i przerzucenie się na darmową komunikację miejską, w końcu niektórzy to już z dobrym skutkiem wypróbowali...

- Nie. Czwarty raz wysiadam z auta. 

Później mnie przeprosił, ja się wzruszyłem i prawie padliśmy sobie w ramiona. Scena trwała z dziesięć minut, po czym powiedziałem panu, że co prawda atmosfera jest całkiem sympatyczna, ale musimy napisać oświadczenie. Pan zapytał czy mógłbym takie napisać, na co mu odrzekłem, że nie mogę napisać oświadczenia sprawcy kolizji, bo... nie jestem sprawcą kolizji i jedyne co mogę zrobić dla pana, to podyktować mu co ma napisać. Pan się zgodził, więc zacząłem mu dyktować:

- Tytuł: "Zrzeczenie się majątku." 

Pan zbaraniał. Ja się zaśmiałem i znowu dziesięć minut wymienialiśmy serdeczności. Później podyktowałem mu prawidłową treść oświadczenia, pan podpisał i rozstaliśmy się, obiecując sobie, że przyszłe wakacje spędzamy razem, a nasze żony na pewno się polubią. I to mógłby być koniec historii, gdyby nie to, że trzeba było się zająć kontaktem z ubezpieczalnią. Moje kontakty z ubezpieczalniami to temat na oddzielny tekst, kiedyś do tego wrócimy, bo przy moich kontaktach z likwidatorami szkód skecz o papudze jest po prostu cienki. Tu mógłbym po raz drugi zakończyć tę opowieść, ale przypomniałem sobie...

Przypomniałem sobie, że zawsze kiedy moja Żona decyduje się wsiąść za kółko i mówi, że od teraz to już na pewno będzie jeździć, w nieodległym czasie mam kolizję. Zawsze!