Grzyby

Ci, którzy spodziewają się dynamicznego, emocjonującego opisu grzybobrania, będą głęboko rozczarowani. Nie ma takich grzybobrań - ewentualnie gdy się wydarzą, wiążą się z przypadkowym postrzeleniem i śmiercią bohatera, więc rzadko bywają opisywane z perspektywy pierwszej osoby. Grzyby mają jednak w sobie coś magicznego, co nie pozwala oprzeć się pokusie pisania o nich (przepraszam, wczoraj się uderzyłem, więc możliwe, że to zdanie jest niewiarygodnie głupie – nawet na pewno).

Grzyby odegrały w moim życiu kluczową rolę (przepraszam, miało być że nie odegrały w zasadzie żadnej, jeżeli odczytaliście inny sens, to wynik uderzenia). Już jako dziecko bawiąc co roku w wakacje na pewnej wsi, bywałem na grzybach (z grzybami jak imprezami celebrytów – nie chodzi się na nie, a się bywa). Odebrałem oczywiście pierwsze nauki, że nie wszystkie grzyby wolno zbierać. Dziś wiem, że wolno w zasadzie wszystkie, nie wszystkie za to wolno jeść. Chociaż nie – jeść też wolno wszystkie, tylko po niektórych następuje oddzielenie ciała od duszy, które po latach staje się zabawną anegdotą wśród rodziny i znajomych (o ile nie uczestniczyli razem w posiłku).

Z lat dziecinnych pamiętam kilka mrożących krew w żyłach historii, w tym jedną z nożem. Któregoś pięknego letniego dnia, który można było poświęcić na aktywny wypoczynek z kuflem w ręku, mama zabrała mnie na grzybobranie. Poszedłem, bo to był akurat ten okres w moim życiu, kiedy postanowiłem nie pić alkoholu. Szło mi nieźle, bo miałem z dziesięć lat wtedy. Do dziś mi zostało wybieranie sobie postanowień noworocznych, które z dużym prawdopodobieństwem da się zrealizować. Na przykład w tym roku postanowiłem, że nie kupię sobie Porsche. Jeszcze tylko miesiąc i kolejny sukces do odhaczenia. Nałaziliśmy się z mamą okrutnie, więc zawyrokowała że wracamy do wsi. Szliśmy ze dwa dni (no może z godzinę) i powoli zaczynaliśmy tracić wiarę i siły, a zapasy wody kurczyły się z minuty na minutę (nie wiem czy mieliśmy jakieś zapasy wody), zostały nam tylko grzyby do przeżycia (nie wiem też czy mieliśmy jakieś grzyby). Po niedługim jednak czasie od utraty wiary, na horyzoncie zamajaczyły domy, więc można było odtańczyć radosny pląs z powodu dotarcia do celu. Okazało się jednak, że ludzie we wsi zachowują się dziwnie, a jeszcze dziwniej zrobiło się, gdy mama rozpoznała w dwóch mieszkańcach zmarłych sąsiadów z dzieciństwa. No dobra, trochę podkoloryzowałem, trafiliśmy po prostu na zwykłą wioskę, która okazała się być nie tą, do której chcieliśmy dotrzeć. Ta właściwa była niecałe cztery kilometry w przeciwnym kierunku… Jak się okazało po latach, orientację w terenie odziedziczyłem po mamie i w zasadzie wskazane jest, żebym wynieść śmieci chodził z GPS-em.

Historia z nożem miała natomiast miejsce podczas podobnych wakacji w tym samym miejscu, tylko że z dziadkiem – wytrawnym grzybiarzem. Jako, że dziadek był wytrawnym grzybiarzem, nie wypadało mu inaczej zbierać darów lasu, jak nożem. Zupełnie oczywistym wydawało mu się też, że tak samo powinno to robić dziecko, więc otrzymałem nóż. Mógłbym w tym miejscu napisać, że tym nożem uratowałem dziadka przed atakiem niedźwiedzia, ale to nieprawda. Uratowałem go przed szarżą łosia… a tak naprawdę zgubiłem nóż, który był małym kuchennym nożykiem. Zdarzenie to okrutne, bo kuchenny nożyk był za mały, żeby poradzić sobie samotnie w lesie, gdzie czyhały na niego wilcze jagody, czy agresywna kora. Puenta natomiast jest taka, że następnego dnia chodząc z dziadkiem po lasach, ja ten nóż znalazłem! Mówią, że to nieprawdopodobna historia, ale dla mnie to była po prostu zwykła środa.

Po kilkunastu latach, w tym roku znów poszedłem na grzyby - w innej Polsce, w innym tej Polski regionie i kompletnie innych lasach (aż chciałoby się dodać, że wciąż z tym samym nożem-amuletem, ale bądźmy poważni – to niedorzeczne i głupie by było). Muszę powiedzieć, że wciągnęło mnie nadzwyczajnie i na nowo odkrywam frajdę z łażenia po lesie i ganiania się z kunami, sarnami, a najczęściej mrówkami. Za każdym razem tylko modlę się, żeby mnie nie dosięgła zbłąkana, myśliwska kula, bo kto by wam o grzybach pisał?

W następnej historii też będzie o grzybach, takich co na ścianie wychodzą… Nie no, nie żartujmy sobie. Jeden wpis o grzybach, to i tak o jeden za dużo…