Kołysanki

Mama nigdy nie śpiewała mi kołysanek. A może śpiewała? Nie pamiętam, w dzieciństwie byłem mały, to mogło mi umknąć, a że mama nie prowadziła kanału na youtubie i nie robiła mi siedemnastu zdjęć z każdej sesji karmienia i usypiania, to nie mam jak tego sprawdzić. Mogę oczywiście zapytać, ale gorzej jeżeli ona też nie będzie pamiętała – może powstać krępująca sytuacja i konieczność rozmawiania o pogodzie, a od pogody jest już tylko krok do polityki.

Nie można jednak powiedzieć, że nie zaznałem w życiu kołysanek w ogóle. Jako starsze dziecko zasypiałem bowiem zawsze przy muzyce. Wszystko dzięki bratu, a ściślej mówiąc dzięki odtwarzaczowi CD, bo brat na szczęście nie śpiewał mi kołysanek (nie wiem czy swoim dzieciom również oszczędził tego typu atrakcji). Odtwarzacz polskiej produkcji trafił pod naszą strzechę (nie pamiętam dokładnie, ale w tamtych latach bloki chyba jeszcze były strzechą kryte) w roku najpewniej dziewięćdziesiątym drugim dzięki niezwykłej przedsiębiorczości brata. Miał on fenomenalny talent do namawiania rodziców na różnego rodzaju sprzęty i uzasadniania, że to artykuły niezbędne do prawidłowego rozwoju nastolatków (był wtedy nastolatkiem – zresztą z różnym skutkiem). Myślę, że gdyby chciał przekonać rodziców, że perkusja jest w domu ważniejsza niż lodówka, to w dzień kuchnia byłaby salą prób, a żarcie chowalibyśmy na noc w tomy i werble.  Na szczęście nie chciał o tym przekonywać, więc jedzenie trzymaliśmy tradycyjnie – na balkonie. Przekonał natomiast, że niezbędny jest nam odtwarzacz produkcji polskiej wielkości mniej więcej trabanta. Po wyrzuceniu z pokoju szafy, biurka i wycięciu części parapetu, mieścił się idealnie. Byłoby więcej luzu, gdyby nie to, że w pomieszczeniu stały już radzieckie głośniki wielkości dwóch moskwiczów.

Pamiętam większość naszych pierwszych płyt, ale najbardziej utkwiła mi w pamięci właśnie ta kołysankowa, która leciała co wieczór przez jakieś następne dwa do pięciu lat bez zawieszania – składanka Perfectu. Dzięki nowatorskiej technologii odtwarzacz posiadał guzik z napisem „repeat” (polski odtwarzacz, ale napisy miał po angielsku, więc albo go eksportowaliśmy, albo miał udawać Blaupunkta, od którego zresztą moim zdaniem był lepszy). Przycisk „repeat” pozwalał na odtwarzanie płyty całą noc, a w zasadzie do momentu, kiedy się go nie wyłączyło lub docelowo do śmierci urządzenia. Perfect więc repetował nam kawałki całą noc, a ja nie rozumiałem żadnego z nich, ale  najbardziej w moim niezrozumieniu kochałem „Pepe wróć”. Niezrozumienie Perfectu zostało mi zresztą do dziś – znaczy tamte kawałki po latach zrozumiałem, za to nowych nie rozumiem ani trochę, natomiast świetnie przy nich zasypiam – nawet na stojąco.

Długo po latach się zastanawiałem (to oczywiście nieprawda, dziś się zastanawiam nad tym po raz pierwszy) dlaczego akurat ten Perfect musiał noc w noc pełnić rolę Majki Jeżowskiej? Chyba dlatego, że po pierwsze nie mieliśmy na początku drogi z odtwarzaczem wielkiej płytoteki, a po drugie, że chyba był jedyną płytą w kolekcji tych kilku sztuk, przy których dało się usnąć, po trzecie nie jest to w ogóle istotne, bo i tak nie miałem żadnego wpływu na wybór wieczornego wykonawcy (dziennego zresztą też), jak jest się młodszym bratem to trzeba bardzo szybko wytworzyć w sobie umiejętność uznawania wyboru starszych za swój – tak jest dużo łatwiej w życiu.

Na koniec muszę podziękować Hołdysowi i Olewiczowi za dodanie do mojej listy dylematów egzystencjalnych pytania „Kogo skarcić za Hołdysa?”. Nie znałem odpowiedzi dwadzieścia lat temu, a jak na pana Zbyszka patrzę dzisiaj, to nie wiem jeszcze bardziej…