Ruda

Różnie ludzie kończą studia. Niektórzy zdobywają dyplom dzięki zacięciu do nauki – w czasie sesji się z takim wódki nie napijesz. Inni są uzdolnieni w danej dziedzinie i kiedy zadasz im pytanie: „Słuchaj, o co chodzi w teorii Parsonsa?” (i nie chodzi tu o Jima Parsonsa z Big Bang Theory) odpowiadają: „To bardzo proste…” i następuje godzinny wykład, z którego rozumiesz tylko zdanie „To bardzo proste”. Kolejni kończą studia dzięki szczęściu i daj im boże zdrowie o ile to nie medycyna. Ja skończyłem dzięki Rudej…

Jeżeli miałbym opisać studia w jednym zdaniu, to najlepiej chyba by pasowało takie, że to pięcioletnie Boże Narodzenie – magiczny czas i picie wódki. No może studia są nieco mniej rodzinne niż święta, acz niejedna rodzina na wyższej uczelni powstała, więc kto wie? Jednak opisywanie studiów w jednym zdaniu jest o tyle bez sensu, że historii z mojej wyższej edukacji starczyłoby na kilka odcinków (może kiedyś skuszę się na opisanie). Dość wspomnieć, że niedoszły premier Gliński, przeprowadzał ze mną egzamin poprawkowy na łonie przyrody w jednym z Parków Narodowych i ten egzamin zaczął się od słów „Pan poprawia mikro czy makro?” Na co padła niespodziewana odpowiedź „Oba profesorze”, skomentowana „Oho, kompletny student”. Tenże egzamin na łonie przyrody zakończył się słowami „Dopytam pana przy zupie” i dalsza część przeniosła się z łona na stołówkę. Egzamin zdałem, choć nie pytajcie mnie jak, bo na tym wyjeździe, jako uczciwi studenci hołdowaliśmy zasadzie Gajosa z „Żółtego szalika” – „Najpierw sto gram dobrze zamrożonej substancji, a dopiero później talerz pożywnej zupy” – z tą różnicą, że nie bardzo gdzie mieliśmy substancje mrozić.

Ogólnie studentem byłem raczej przewidywalnym. Wiadomo było, że z tym urokiem osobistym magistra raczej spieprzyć się nie da. Równocześnie wiadomo też było, że z tą wiedzą gdyby ktoś zaryzykował wziąć mnie na doktorat, to w przypadku pozytywnego zaizolowania przewodu doktorskiego, świat nauki musiałby się podać do dymisji i honorowo się zastrzelić, a w Japonii zarżnąć w okolicach brzucha.

Zawsze mi powtarzano, że żeby być dobrym, należy ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć, więc w toku studiowania skupiłem się raczej na ćwiczeniach (bo były bardziej obowiązkowe niż wykłady). Nie można jednak powiedzieć, że w ogóle nie chodziłem na wykłady. Myślę, że na pewno w ciągu pięciu lat byłem na kilkunastu, w tym obawiam się , że kilka mogło nie dotyczyć mojego kierunku, ale jak napisane było, że wykład w tej auli, to ja nie zamierzałem drążyć dlaczego sami obcy ludzie na sali – wychodziłem z założenia, że to oni się pomylili. Ćwiczenia to co innego. Niektóre bardzo lubiłem, o ile zaczynały się nie wcześniej niż o dziewiątej i nie później niż o trzynastej. Dobrze jest znać swoje możliwości intelektualne. Moje apogeum sprawności umysłowej przypadało właśnie w tych godzinach, a że zawsze daję z siebie sto procent, to poza tymi godzinami chodzenie na ćwiczenia byłoby zwyczajnie nie w porządku wobec samego siebie.  Tym bardziej, że poza tymi godzinami przypadało apogeum sprawności w innych dziedzinach, więc i gdzie indziej dawałem z siebie sto procent i nie jest moją winą, że w okolicy mojej uczelni było przynajmniej dwadzieścia pubów (to tylko w zasięgu pięciu minut piechotą).

W całym tym radosnym, świątecznym okresie studiowania zdarzają się jednak adwenty, czyli sesja i trzeba wtedy zrobić rachunek sumienia. Weź jednak zrób rachunek, jak się okazuje że nie masz nawet książeczki do nabożeństwa. Ani strony notatek, ani pół wykładu zanotowanego (oprócz tych nie z mojego kierunku – te kuźwa notowałem sumiennie), ani ćwierć skserowanego podręcznika. I tu pojawia się Ruda…

Ruda była na moich studiach jedną z najbardziej niezwykłych osób. Potrafiła bowiem pogodzić bycie pilnym studentem, nie opuszczającym wykładów z byciem mniej pilnym studentem, nie opuszczającym pubów - do końca życia nie zrozumiem, jak Ruda posiadła tajemnicę bilokacji. Ruda niesamowicie kondensowała na kartkach wiedzę, pisała wyraźnie i w dodatku zaznaczała kolorami co ważniejsze fragmenty, dzięki czemu było wiadomo, czego się z notatek Rudej uczyć, żeby starczyło na trójkę. Najważniejszą jednak cechą Rudej, niespotykaną już w dzisiejszym świecie było miłosierdzie.  Nigdy nie powiedziała, że żeruję na jej ciężkiej pracy, uśmiechała się tylko do mnie z politowaniem, jakby wiedziała, że bez niej na tej pustyni czeka mnie tylko śmierć lub coś gorszego. Miała świadomość, że każdy w swoim życiu dźwiga krzyż na plecach, a jej zamiast krzyża wsadzili na plecy theriona. Więc jeżeli to prawda, że dobre uczynki wracają w dwójnasób, to niestety obawiam się, że nawał dobroci, który musi spaść na Rudą, może ją zabić, a tego bym bardzo nie chciał, bo kto wie czy kiedyś mnie nie najdzie studiować jeszcze czegoś…?